یقین گاه به معنای اعتقاد ذهنی است كه راه رسیدن به آن بررسی ادله عقلی است؛ ولی یقینی که شرعاً مطلوب است، اعتقادی است که مایه آرامش روح باشد و علاوه بر اعتقاد ذهنی، درعمل مؤثر باشد. یقین به این معنا در سایه تقوی حاصل می‌شود.