بندگی، رابطهای بین انسان و خداست. در این رابطه، وقتی انسان به خودش نگاه میکند، خود را بندهای میبیند که هیچچیز ندارد، ولی وقتی به خداوند نظر دارد، میبیند او همهچیز دارد. از این رو، در دعاهایی همچون دعای شریف ابوحمزه ثمالی، گاه ائمه معصومین صلواتاللهعليهماجمعين، به فقر و بیچارگی و بنده بودن خویش توجه دارند و در مواردی نیز بیشتر توجه آنها معطوف كرم بیکران خدا و لطف و بخشش و رحمت واسعه اوست؛ بر همین اساس است كه امام سجاد ـعلیهالسلامـ میفرماید: إِذَا رَأَیتُ مَوْلَای ذُنُوبِی فَزِعْتُ وَإِذَا رَأَیتُ عَفْوَكَ طَمِعْت؛ ای سرور من، زمانی که به بیچارگی و گناهانم نگاه میکنم، ناامید، نگران و وحشتزده میشوم، اما وقتی به تو و كرم و بخشش بیانتهایت نظر میکنم، امیدوار میشوم و به طمع میافتم....
کتاب صهبای حضور، [1]ص283