حقیقت دعا، درك نداری ما و دارایی خداوند و در نتیجه، خواستن ما از خداست. البته درك این حقیقت برای ما آسان نیست. مشکل این است که همه ما خود را خیلی دارا میدانیم؛ اگرچه بر اساس آموزههای دینی معتقدیم كه آنچه را داریم، خدا به ما داده است، ولی در مقام بیان میگوییم: دست خودم، پای خودم، گوش خودم، عقل خودم، مال خودم، علم خودم. گاه آدمیزاد چنان در غفلت و نادانی خود، غرق است که به این مطلب هم تصریح میكند: إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِنْدِی...
کتاب صهبای حضور، [1]ص284