بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم
أیُّهَا النّاسُ، إنَّهُ قَد أقبَلَ إلَیکُم شَهرُ اللّه ِ بِالبَرَکَةِ وَالرَّحمَةِ وَالمَغفِرَةِ، شَهرٌ هُوَ عِندَ اللّه ِ أفضَلُ الشُّهورِ، وَأیّامُهُ أفضَلُ الأَیّامِ، ولَیالیهِ أفضَلُ اللَّیالی، وساعاتُهُ أفضَلُ السّاعاتِ. هُوَ شَهرٌ دُعیتُم فیهِ إلى ضِیافَةِ اللّه، وجُعِلتُم فیهِ مِن أهلِ کَرامَةِ اللّه، أنفاسُکُم فیهِ تَسبیحٌ، ونَومُکُم فیهِ عِبادَةٌ، وعَمَلُکُم فیهِ مَقبولٌ، ودُعاؤُکُم فیهِ مُستَجابٌ. فَاسأَلُوا اللّه َ رَبَّکُم بِنِیّاتٍ صادِقَةٍ وقُلوبٍ طاهِرَةٍ أن یُوَفِّقَکُم لِصِیامِهِ وتِلاوَةِ کِتابِهِ؛ فَإِنَّ الشَّقِیَّ مَن حُرِمَ غُفرانَ اللّه ِ فی هذَا الشَّهرِ العَظیمِ.
بخشى از خطبه‌اى است كه پيامبر اكرم‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله در يكى از آخرين روزهاى ماه شعبان، دهه آخر ماه شعبان، انشاء فرموده‌اند. گويا آخرين جمعه از ماه شعبان بوده است.
شبی که از هزار ماه برتر است!
در اين خطبه خصوصياتى از ماه رمضان را بيان فرموده‌اند كه ايامش بهترين ايام، ساعاتش بهترين ساعات و شب‌هایش بهترين شب‌هاست. در قرآن كريم هم داريم كه در اين ماه، شبى است كه از هزار ماه افضل است. در روايات، در تفسير این آیه آمده است كه عبادت در اين شب با عبادت در هزار ماه مساوی و بلكه بيشتر است!
این‌ها چيزهايى است كه همه مى‌دانيم و بارها شنيده، خوانده، و گفته‌ايم. در اين چند دقیقه‌ای كه مزاحمتان هستم عرضم اين است که بياييم اين مطالب را قدرى جدى بگيريم. اين مطالب را زياد مى‌گوييم و مى‌شنويم اما بياييم قدرى جدى بگيريم. اگر واقعاً در اين ماه مبارك، شبى هست كه از هزار ماه، افضل است نه از هزار شب! و اگر انسان عبادت آن شب را درك بكند از اینکه هزار ماه عبادت كرده باشد افضل خواهد بود، چرا همت نکنیم و خود را براى چنين ماهى و چنين شبى آماده نكنيم؟! مگر ايمان نداريم به اینکه آنچه در قرآن است صحيح است؟! مگر باور نداريم آنچه پيغمبر اكرم از طرف خدا آورده راست است؟!
اگر كسانى بدانند كه در طول سال يك روز هست كه اگر كار بكنند به اندازه هزار روز مزد مى‌گيرند، يك كسى این را باور كند که در 365 روز سال، يك روز هست كه اگر كار بكند به اندازه هزار روز، تقريباً به اندازه سه سال مزد مى‌گيرد، اين چقدر تلاش مى‌كند كه آن روز را بشناسد و حقش را درست ادا كند، كار را درست انجام بدهد تا مبادا آن مزد از دستش برود؟! ما اگر باور داشته باشيم كه در هر سال، شبى هست كه نه‌تنها از هزار شب بلکه از سى هزار شب افضل است! جا ندارد كه در تمام سال، خودمان را براى درك چنين شبی آماده كنيم؟!
نقل شده که بعضى از بندگان خدا بودند که تمام سال را عبادت مى‌كردند كه بلكه شب قدر را درك كنند. حالا الحمد للّه اولياى خدا، ائمه اطهار‌سلام‌‌الله‌‌عليهم‌‌اجمعين حدودش را برای ما معين كرده‌اند که بین سه شب است و به يك احتمال شاید هر سه شب باشد و ديگر ما نبايد همه ايام سال را به احتمال اینکه ممكن است شب قدر باشد احيا بگيريم؛ اما جا ندارد كه خودمان را براى درك اين دو، سه شب آماده كنيم؟!
رمضان؛ ماه میهمانی خدا
اصولاً اين ماه، در بین ماه‌های سال اين ويژگى را دارد كه ماه ضيافت الله است. در همين خطبه شريفه هم آمده است كه هُوَ شَهْرٌ دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَی ضِیَافَةِ اللَّهِ وَجُعِلْتُمْ فِیهِ مِنْ أَهْلِ کَرَامَةِ اللَّهِ؛ خدا در اين ماه به بندگانش احترام مى‌گذارد، براى آن‌ها كرامت قائل مى‌شود و آن‌ها را به مجلس ميهمانى خاص خودش دعوت مى‌كند.
اگر شما از طرف دوستتان به يك ميهمانى دعوت بشويد اين يك احترامى است. اگر از طرف استادتان دعوت بشويد، احترام خيلى بيشترى است. اگر شما از طرف يكى از مراجع تقليد يا از طرف رهبر انقلاب براى يك مجلسی دعوت بشويد و از شما پذيرايى بكنند، چه افتخار بزرگى خواهد بود؟! اگر از طرف امام يا پيغمبرى دعوت بشويد، این گفتنش آسان است، از طرف امام زمان‌صلوات‌‌الله‌‌عليه براى شما نامه‌اى بيايد كه فلان شب بياييد فلان‌جا كه ميهمان من باشيد. اگر كسى چنین نامه‌اى به دستش برسد ديگر در پوست خودش نمى‌گنجد، جا دارد كه از شوق و اشتياق، روح از بدنش پرواز كند. حالا اگر خداى امام زمان، انسان را دعوت كند؛ امام زمان‌صلوات‌‌الله‌‌عليه هر قدر بزرگ باشد بنده‌اى از بندگان خداست، از خودش چيزى ندارد، هر چه خدا به او داده دارد. اگر خدای او انسان را دعوت كند چه شرافت عظيمى است؟ و خدا اين كار را كرده، پيامبر هم اين دعوت را به ما رسانده است. حالا پیام‌آور کیست؟ نامه‌رسان کیست؟ عزيزترين بندگانش را به‌عنوان نامه‌رسانى براى ما فرستاده كه بيايد در اين ماه، ميهمان من باشيد؛ دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَی ضِیَافَةِ اللَّهِ وَجُعِلْتُمْ فِیهِ مِنْ أَهْلِ کَرَامَةِ اللَّهِ؛ شما را مورد تكريم و احترام قرار داده است. انسان خاكى ضعيف عاجز گنهكار كجا و دعوت در مجلس ميهمانى خداى عظیم‌الشأن كجا؟!
برای میهمانی خدا آماده شویم!
خدا از فضل و نعمت خودش اين منت را بر بندگان خودش گذاشته و آن‌ها را به ميهمانى دعوت کرده است. حالا پذيرايى در اين مجلس چه است، چه كسانى پذيرايى مى‌كنند، چه كسانى در اين مجلس حضور دارند، به چه وسيله‌اى پذيرايى مى‌كنند و به میهمان‌ها چه مى‌دهند، همه این‌ها قابل بررسى و مطالعه و بحث است. من فعلاً در مورد هیچ‌کدام از این‌ها نمى‌خواهم صحبت كنم. من فقط مى‌خواهم بگويم که چند روز به این ميهمانى مانده است. اگر شما را به يك ميهمانى بزرگى مثلاً فرض كنيد در پيشگاه رهبر انقلاب دعوت بكنند آيا شما دوست داريد که با يك حالت و با يك هيئتى برويد كه در آن مجلس موجب شرمساری‌تان بشود؟! با بدن بد بو، با لباس كثيف، آلوده، كه هركس نگاهش به شما بيفتد متأذی بشود، هر کس بوى بدن شما را بشنود ناراحت بشود؟! دوست داريد با چنین حالتى در چنین مجلسى شركت كنيد؟! يا وقتى مى‌دانيد كه در اين مجلس، بزرگانى حضور دارند سعى مى‌كنيد هر چه بيشتر تميز، نظيف و مؤدب برای چنین مجلسی آماده باشيد، احياناً آدم لباس نويى بدوزد، اگر نو نيست آن را بشوید تا تميز باشد.
آن میهمانی‌ای كه خدا ميزبانش است و فرشتگان آسمان و مقربين درگاه الهى خدمتگزاران آن ميهمانى هستند، آيا صحيح است که انسان با يك حالتى شركت كند كه هم خدا از او ناراضى باشد، هم فرشتگان از او متأذی بشوند و هم كسانى كه در آن جا هستند به چشم حقارت به او نگاه كنند و رو از او برگردانند، بگويند عجب آلوده! عجب كثيف! عجب پليد! دوست داريد که این‌جوری باشيد؟!
ما همه آلوده‌ايم؛ آلودگى‌هاى ما گناه است. تعفن ما از اعمال خودمان است. دهانی كه غيبت مى‌كند بوى گند مى‌دهد. ما اگر نشنويم، فرشتگان مى‌شنوند. انسانى كه درصدد اذيت و آزار به ديگران باشد شكل يك حيوان درنده را دارد. من خجالت مى‌كشم بگويم شبيه چه حيوانى است اما فرشتگان او را به همان صورت مى‌بينند. بدنى كه آلوده به گناه باشد، كثيف است. فرشتگان و مقربين خدا آن بدن را كه مى‌بينند متأذی مى‌شوند، مشمئز مى‌شوند. دست و پا و چشم و زبان و گوش و ساير اعضا و اندام ظاهرى و باطنى، هرکدام آلوده به گناهى باشد، در نظر كسانى كه چشم حقیقت‌بین دارند آلوده و زشت و مشمئزکننده است.
ادب حضور در ضیافت الهی
اگر باور داريم كه ماه رمضان ماه ضيافت خداست، آن مجلس ضيافتى كه انبيا و اولیا در آن مجلس حضور دارند و فرشتگان مقرب خدا خدمتگزار آن مجلس هستند، پذيرايى كننده هستند، ميهمان‌دار هستند، سعى كنيم خودمان را قدرى از اين آلودگى‌ها دور كنيم. اگر حضور ما در آن مجلس موجب سرور ديگران نمى‌شود، اقلاً موجب اذيت و آزار آن‌ها هم نشود. طورى نباشد كه موجب شرمسارى خودمان بشود. البته ما حالا شرمسارى پيدا نمى‌كنيم چون حقيقت را نمی‌بینیم، مثل نابينايى است كه وارد يك مجلسى بشود، همه نسبت به او چشم بدى داشته باشند، احياناً به او استهزا بكنند يا از او رو برگردانند ولی او چشم ندارد كه ببيند، نمی‌داند که مردم چه عکس‌العملی نشان مى‌دهند. ما اگر نمى‌بينيم كه فرشتگان در مقابل ما چه عکس‌العملی نشان مى‌دهند، انبيا و اوليا از ديدن ما، از حضور ما چه حالتى پيدا مى‌كنند، اما واقع كه تغيير پيدا نمى‌كند. اگر گناهكاريم بايد مطمئن باشيم كه از گناهان ما ناراحت‌اند.
قلب امام زمان را نرنجانیم!
نامه اعمال ما هفته‌اى يك روز يا دو روز يا هر روز صبح و شام يا اگر به نظر ديگرى نگاه كنيم هر لحظه، در حضور ولى خداست و اعمال ما به او عرضه مى‌شود. آنجا كه ما رفتار زننده‌اى داشتيم او ناراحت مى‌شود؛ چرا كسى‌كه خودش را منصوب به ما مى‌داند، خودش را سرباز ما مى‌داند، در جهت دشمن ما حركت مى‌كند و آب به آسياب دشمن ما مى‌ريزد؟ چرا كسى كه خودش را شيعه ما مى‌داند كارى مى‌كند كه ما را در چشم ديگران زشت جلوه بدهند؟ کونُوا لَنا زَيْناً وَلا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً؛ شما موجب زينت ما باشيد، نه موجب آبروريزى؛ بگويند هذا جعفرىٌ، اين دروغ مى‌گويد، اما جعفرى است! این روحانى است و متقلب است! آبروى امام زمان را مى‌ريزد! اين روحانى است و چهارچنگی به دنيا چسبيده است! به مردم مى‌گويند دل به دنيا نبنديد اما خودشان بيش از همه به دنیا دل مى‌بندند! به مردم مى‌گويند که فلان كار را نكنيد اما خودشان بيش از همه مى‌كنند! این‌ها آبروى امام زمان را مى‌ريزد. آبروى دين را مى‌ريزد. آبروى روحانيت را مى‌ريزد.
به‌هرحال گناهى كه از هر انسانى صادر بشود مخصوصاً از كسانى كه انتساب به خاندان پيغمبر‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله دارند موجب نگرانى و ناراحتى آن‌ها مى‌شود. اگر براى گناهان هيچ عيبى نبود جز اینکه قلب مقدس ولى عصر‌عجل‌‌الله‌‌فرجه‌‌الشریف را ناراحت مى‌كرد، اگر هيچ عيب ديگرى جز اين نداشت، كافى بود كه آدم از شرم در زمين فرود برود؛ تمام حيات ما از طفيل وجود آن حضرت است، آن وقت كارى بكنيم كه قلب مقدس او را ناراحت بكنيم؟!
تا وقت باقى است اين آلودگی‌ها را شست‌وشو بدهيم!
به‌هرحال آلودگی‌هایی كم يا زياد در بین ما يافت مى‌شود و در آستانه ورود در ميهمانخانه خدا هستيم، چه كنيم؟
تا وقت باقى است مقدارى خودمان را تميز كنيم و اين آلودگی‌ها را شست‌وشو بدهيم. خيلى بد است كه آدم وارد میهمان‌خانه بشود آن‌هم با قيافه‌اى زشت، با لباس آلوده، با بدن متعفن، آن وقت آدم خيلى پشيمان مى‌شود اما اگر يك روز، دو روز، چند روز زودتر متوجه بشود و آلودگی‌های خودش را پاك بكند خيلى موجب سرفرازی‌اش خواهد بود و جلوى شرمساری‌هایش را مى‌گيرد. تا اين چند روز ديگر از ماه شعبان باقى است سعى كنيم با آب توبه گناهانمان را شستشو بدهيم تا با بدن تميز وارد اين ميهمانخانه الهى بشويم؛ تا لياقت اين را پيدا بكنيم كه از بركات اين ماه شريف استفاده كنيم و از پذيرايى‌هاى خدا در اين ماه بهره‌مند بشويم و ما را بيرون نكنند و از ما رو نگردانند.
اين جمله، دعاى كوتاهى است كه تأكيد شده است كه در دهه آخر ماه شعبان بخوانيم. اين دعا را مى‌خوانيم و اميدواريم كه خداوند متعال در اين ماه شريف به همه ما توفيق بدهد كه آنچنان كه مرضى اوست روزه بگيريم و آنچنان كه مرضى اوست به عبادت بپردازيم و اختتام اين ماه شريف با جوايزى باشد كه در عيد فطر به بندگان شايسته خدا اعطا مى‌شود. آن دعا اين است: اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضى مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِىَ مِنْهُ. اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضى مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِىَ مِنْهُ.
پروردگارا! تو را به اولياى خودت، به دوستانى كه تو آن‌ها را مى‌پسندى قسم مى‌دهيم ما را از آلودگى‌هاى گناهان پاك بفرما!
پروردگارا! توفيق عبادت و بندگى و تقرب به خودت را به همه ما مرحمت بفرما!
قلب مقدس ولى عصرسلام‌‌الله‌‌عليه را از همه ما راضى بفرما!
اين ماه شريف رمضان را بر همه ما مبارك بفرما!
توفيق عبادت مقبول و دعاى مستجاب و توبه نصوح در اين ماه به همه ما مرحمت بفرما!
والسلام علیکم و رحمة الله