وظیفۀ ما در برابر نعمت‌های الهی
با توجه به نکته‌های پیش‌گفته روشن شد که نعمت‌های این عالم، عطایای الهي‌اند؛ چه در بدن خود فرد، چه در روحش، چه در خانواده‌اش، چه در محیط زندگي‌اش، و چه در کل نظام هستی. بندگی ما اقتضا دارد که تنها با
[1]. سجده، 21.
اذن الهی در این نعمت‌ها تصرف کنیم و از آنها برای سعادت و تکاملمان بهره ببریم، و طبعاً حق نداریم آنها را از بین ببریم، یا از آنها سوء‌استفاده کنیم، یا مانع استفادۀ دیگران از آنها شویم؛ زیرا همه‌شان براساس حکمت الهی ایجاد شده و نشانۀ لطف و مرحمت خداوندند؛ پس اگر کاری کنیم که این نعمت‌ها تضعیف شوند، یا از بین بروند، مسئول خواهیم بود.
نکته شایان توجه این است که استفادۀ مطلوب از نعمت‌های الهی، که مصداق «شکر نعمت» است، موجب برکت و افزایش نعمت‌ها مي‌شود، و متقابلاً سوء استفاده و کفران نعمت، مقتضی محرومیت و مجازات شدید خواهد بود: لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِیدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ.(1)
بنابراین در مواجهه با نعمت‌های خداوند در این عالم، اصل این است که انسان آنها را به‌خوبی بشناسد؛ شکرشان را به‌جا آورد؛ از آنها حسن‌استفاده کند؛ و باعث تضییع آنها برای خودش یا برای دیگران نشود. همچنین متقابلاً از پیدایش عوامل شر و فساد و بیماري‌های سخت جلوگیری کند و مانع شیوع و گسترش آنها شود.