اگر ما در صحنهای قرار گیریم که خدا را ملاقات کنیم (یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ)و در آنجا بی واسطه احساس کنیم که او ما را دوست میدارد و در معرض نوازش او قرار گرفتهایم لذتی برای انسان پدید میآید که قابل مقایسه با خوردن، خوابیدن، معاشرت با حورالعین و ... نیست. انبیا آمدند که به انسان بگویند: تو موجودی در حد حیوانات نیستی، بلکه بسیار فراتر از آنها هستی. اگر کسی این نیاز را درک کرده، و این ارتباط را لمس کند آن وقت میفهمد که برای چه هدفی آفریده شده است و میفهمد که باید چه کسی را بشناسد و با چه کسی ارتباط برقرار نماید. از این روست که محور همه سعادتها ایمان به خداست.