دنیا محلی میباشد که در آن انسان میتواند به تکامل برسد یا پیشرفت نماید یا پس رفت نماید و به طور کلی و خلاصه میتواند مسیری را طی نماید.حال به فرض شخصی بعد از مرگ توانست به بهشت راه پیدا کند، طبق اوصافی که از بهشت هست آنجا باغهائی زیبائی دارد، درختان و نهرهائی رویائی دارد، و خداوند نیز وعده داده است که آدمی تا ابد در این مکان به خوشی بهسر خواهد برد. حال سئوال اینجاست آیا انسان در چنین محیطی لحظات را به بطالت نخواهد گذراند؟ در چنین مکانی بخشش -نیکوئی-گذشت -ایثار-مهربانی و غیره معنی ندارد، در صورتی که اینان از صفات الهی انسان هستند. اگر بگوئیم که انسان در بهشت به عبادت دست خواهد زد که مانند فرشتگان میگردد و آنان مقامشان از انسان کمتر است و انسان نباید تنزل کند.
پارهای از ارزشها مشروط به شرایط خاصی است که تنها در عالم دنیا فراهم میشود، مانند: ایثار، ظلمستیزی و نظایر آنها. اما در جهان آخرت که ظالمان به سرانجام خود رسیدهاند و عملاً ظلمی وجود ندارد، جایی برای جهاد و مبارزه با ظلم و ظالم نخواهد بود. چنان که هر کسی مستحق نعمتی باشد بیش از استحقاقش بهرهمند خواهد بود و در چنین شرایطی فداکاری و ایثار مفهومی نخواهد داشت. ارزشهایی که در چنان عالمی وجود دارند ارزشهایی ثابتند که مقید به وجود مظلوم و فقیر و مانند آنها نیستند، مانند: ارزش معرفت، شکرگزاری، عبادت، و.... اما این که نوشتهاید اینها صفات فرشتگانند و مرتبه انسان بالاتر از فرشتگان است، باید توجه كرد كه اولا هر فرشتهای از مرتبهای از این امور بهرهمند است؛ ولی انسانهایی یافت میشوند که در همین ارزشها گوی سبقت را از آنان میربایند. و ثانیاً چنان نیست که هر انسانی از هر فرشتهای برتر باشد.