رفتار با مخالفان

در دعای مکارم الاخلاق، ابتدا آمده که «وَاجْعَلْ لى یَداً عَلى مَنْ ظَلَمَنى وَلِساناً عَلى مَنْ خاصَمَنى وَظَفَراً بِمَن عانَدَنى وَهَبْ لى مَكْراً عَلى مَنْ كایَدَنى وَقُدْرَةً عَلى مَنِ اضْطَهَدَنى وَتَكْذیباً لِمَنْ قَصَبَنى وَسَلامَةً مِمَّنْ تَوَعَّدَنى» و کمی بعد آمده که «وَسَدِّدْنى لاَِنْ اُعارِضَ مَنْ غَشَّنى بِالنُّصْحِ وَاَجْزِىَ مَنْ هَجَرَنی بِالْبِرِّوَاُثیبَ مَنْ حَرَمَنى بِالْبَذْلِ وَاُكافِىَ مَنْ قَطَعَنى بِالصِّلَةِ وَاُخالِفَ مَنِاغْتابَنى اِلى حُسْنِ الذِّكْر» آیا بین این دو قسمت از این دعا، تضادّی نیست؟ یعنی بالآخره کدام یک مطلوب است: مکر در برابر دشمنان یا نیکی در برابرشان؟