مشکات

بندگی، رابطه‌ای بین انسان و خداست. در این رابطه، وقتی انسان به خودش نگاه می‌کند، خود را بنده‌ای می‌بیند که هیچ‌چیز ندارد، ولی وقتی به خداوند نظر دارد، می‌بیند او همه‌چیز دارد. از ا ین‌رو، در دعاهایی هم‌چون دعای شریف ابو‌حمزه ثمالی، گاه ائمه معصوم‰، به فقر و بیچارگی و بنده بودن خویش توجه دارند و در مواردی نیز بیشتر توجه آنها معطوف كرم بی‌کران خدا و لطف و بخشش و رحمت واسعه اوست؛ بر همین اساس است كه امام سجاد ـ‌علیه‌السلام‌ـ می‌فرماید: إِذَا رَأَیتُ مَوْلَای ذُنُوبِی فَزِعْتُ وَإِذَا رَأَیتُ عَفْوَكَ طَمِعْت؛ ای سرور من، زمانی که به بیچارگی و گناهانم نگاه می‌کنم، ناامید، نگران و وحشت‌زده می‏شوم، اما وقتی به تو و كرم و بخشش بی‌انتهایت نظر می‌کنم، امیدوار ‏می‌شوم و به طمع می‌افتم....

کتاب صهبای حضور، ص283