مشكات

فرمود: فَاذْكُرُونِی أَذْكُرْكُمْ «به یاد من باشید تا من هم به یاد شما باشم.» برای انسان چه شرفی از این بالاتر که خدایی از او یاد کند که عظمتش بی‌نهایت است؛ انسانی که لَمْ یَكُن شَیْئًا مَّذْكُورًا. این شرفی است که هر چه در مقابلش گذاشته شود رنگ می‌بازد. لذتی از این بالاتر برای عاشق قابل تصور نیست که بفهمد محبوبش علاوه بر این‌که به یاد او است او را دوست هم دارد. عاشق وقتی به اوج لذت می‌رسد که بفهمد نه تنها معشوق به یاد او هست، بلکه او را دوست هم دارد.

نجواهای دلتنگی؛ جلسه هشتم